نیویورک‌تایمز: اتهامات نسل‌کشی علیه اسرائیل فراموش نشود

به گزارش برگزیده ها به نقل از ایسنا، نشریه نیویورک‌تایمز در مطلبی به قلم «مگان استک» آورده است، در شرایط و وضعیتی که سوال «آیا اسرائیل در حال ارتکاب نسل‌کشی در غزه است»، مقابل دیوان کیفری دادگستری در دست بررسی است، دولت بایدن لحن کاملا انکاری به خود گرفته است.    
به نظر می‌رسد واژه «بی‌ارزش»، اصطلاح مورد توافق مقامات آمریکایی باشد. آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا به‌تازگی در تل‌آویو گفت: «اتهام نسل‌کشی بی‌ارزش است.» جان کربی، سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا در مورد شکایت آفریقای جنوبی از رژیم صهیونیستی گفت: «بی‌ارزش، غیرسازنده و بدون هیچ مبنایی.»
موضع بی‌تفاوتی این دولت، در واقع نوعی ساده‌لوحی و زودباوری است. پرونده ۸۴ صفحه‌ای ارائه شده به دادگاه توسط آفریقای جنوبی مملو از شواهد مخربی است که نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی تعهدات خود را تحت کنوانسیون بین‌المللی نسل‌کشی ۱۹۴۸ نقض کرده است؛ کنوانسیونی که نسل‌کشی را این گونه تعریف می‌کند؛ «اعمالی که به قصد نابودی کلی یا جزئی یک ملیت، گروه قومی، نژادی یا مذهبی انجام شود.»
سندی که در دادگاه ارائه شد به دقت منبع و پاورقی دارد و بسیاری از کارشناسان می‌گویند که استدلال حقوقی آن به‌شکلی فوق‌العاده قوی است.
رهبران ارشد سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی هم به تقویت پرونده علیه تل‌آویو کمک کرده‌اند. صحبت‌های مقام‌های اسرائیلی به عنوان سند طرح شده است؛ مثلا بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به صهیونیست‌ها یادآوری کرد که از عهد عتیق کشتار «عمالیق» را به یاد داشته باشند، اینکه «به هیچکس رحم نکنید؛ مردان و زنان، نوزادان و شیرخواران را بکشید.» یا مثلا اینکه یوآو گالانت، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی گفته بود «غزه به آنچه قبلا بود، بازنمی‌گردد؛ ما همه چیز را نابود می‌کنیم.» وزیر انرژی و زیرساخت رژیم صهیونیستی هم گفته بود «آنها تا زمانی که این دنیا را ترک نکنند، حتی یک قطره آب یا حتی یک باطری دریافت نخواهند کرد.»
رهبران اسرائیلی با صحبت آشکار در مورد تخریب غزه و متفرق کردن ساکنان آن، آنچه را که در سایر موارد نسل‌کشی پنهان یا انکار شده است، علنی کردند.
البته نمی‌توان گفت هر یک از طرفین تا چه حد مؤثر بحث خواهند کرد یا قضات چگونه تصمیم خواهند گرفت. جلسات استماع آخر هفته گذشته در لاهه پاسخی به این نخواهد داد که آیا رژیم صهیونیستی مرتکب نسل‌کشی شده یا خیر. این پس از جمع‌آوری و ارائه شواهد انجام خواهد شد و ممکن است سال‌ها طول بکشد.
در حال حاضر، آفریقای جنوبی از دادگاه خواسته که «به‌عنوان یک موضوع فوری» به رژیم صهیونیستی دستور دهد تا حمله خود را متوقف کند تا از فلسطینیان محافظت و مدارک را حفظ کند. کافیست هیات قضات متقاعد شود که اتهام نسل‌کشی قابل قبول است تا در روزها یا هفته‌های آینده دستور اقدامات موقت را بدهد.
با توجه به اینکه شواهد حاکی از نسل‌کشی است، جامعه بین‌المللی را ملزم می‌کند تا با درخواست آتش‌بس و ارائه کمک‌ها به فلسطینی‌ها، از مردم غزه محافظت کند. در درازمدت، این پرونده می‌تواند زمینه‌های اولیه تحریم‌ها علیه رژیم صهیونیستی یا پیگرد قانونی مقامات آن را فراهم کند.
این روند برای ایالات متحده هم معنادار است. دولت بایدن حامی قطعی این جنگ بوده و اقدام به مسلح کردن، تامین مالی و حمایت دیپلماتیک از رژیم صهیونیستی کرده، آن هم علی‌رغم گزارش‌های وحشتناک فزاینده از مرگ و میر و آوارگی فلسطینی‌ها.
اگر به طور حتم مشخص شود که خشونت‌ها در غزه نسل‌کشی است، ممکن است ایالات متحده به همدستی در نسل‌کشی که فی‌نفسه جرم است، متهم شود. با توجه به قدرت مطلق ایالات متحده و سوابق آن در معافیت بین‌المللی، احتمال هرگونه عواقب مهمی ممکن است اندک باشد، اما با این وجود، آمریکایی‌ها باید درک کنند که این پرونده هم اساسی و هم جدی است و دولت خودشان هم در آن دخیل است.
البته رژیم صهیونیستی و حامیان ایالات متحده آن را به گونه‌ای متفاوت در نظر خواهند گرفت؛ اینکه رژیم صهیونیستی در هفتم اکتبر از سمت حماس و حملاتش به جنوب اراضی اشغالی «متحمل ضربه غیرقابل تحملی» شد. مقامات رژیم صهیونیستی و آمریکا حرف از «دفاع از خود» می‌زنند اما دفاع از خود هم نمی‌تواند بهانه و توجیهی برای ارتکاب نسل‌کشی باشد. حمله صهیونیست‌ها به غزه پاسخی بسیار نامتناسب به اتفاقات ۷ اکتبر است.
چند ساعت پس از حمله حماس، رژیم صهیونیستی محاصره وحشیانه‌ای را بر نوار غزه تحمیل کرد و برق، آب، سوخت و غذا را به روی جمعیتی حدودا ۲.۲ میلیون نفری که حدود نیمی از آنها کودکان هستند و گیر افتادند، قطع کرد. محاصره به خودی خود به منزله جنایت جنگی از نوع مجازات دسته‌جمعی است، اما این صرفا پیش‌پرده بود. در عرض چند ساعت، بمباران‌ها آغاز شد و تا به امروز هم ادامه دارد.
در شکایت آفریقای جنوبی به سخنان یک نظامی صهیونیست از فرماندهی جنوبی ارتش رژیم صهیونیستی به نام «یوگو بارششت» استناد شده که در سخنانی از غزه گفت: «هرکه به اینجا بازگردد، اگر که به اینجا بازگردد، زمین سوخته را خواهد یافت. نه خانه، نه کشاورزی، نه هیچ چیز. آنها آینده‌ای ندارند.»
به گفته وزارت بهداشت غزه، رژیم صهیونیستی بیش از ۲۳۰۰۰ نفر را در غزه کشته است. بیش از ۹۰۰۰ نفر از کشته‌شدگان کودک هستند. یونیسف می‌گوید که بیش از ۱۰۰۰ کودک تا اواخر نوامبر تحت قطع عضو دردناکی قرار گرفته‌اند که گاهی اوقات بدون بیهوشی انجام شده است. به گفته پزشکان غزه، زنانی که زایمان می‌کنند هم مجبور به انجام عمل سزارین بدون بیهوشی شده‌اند. کل محله ها درهم شکسته شده و بیش از ۸۵ درصد جمعیت آواره شده‌اند.
رژیم صهیونیستی در توجیه «دفاع از خود» مدعی است که تنها شانسش برای امنیت به این بستگی دارد که غزه – با مرگ یا آوارگی – از تمام فلسطینی‌ها خالی شده و در هم شکسته شود. تزیپی هاتوولی، سفیر رژیم صهیونیستی در انگلیس  به تازگی در مصاحبه‌ای گفت «اسرائیل مجبور است هر مدرسه، هر خانه و هر مسجدی را خراب کند چون به یک تونل مورد استفاده حماس مرتبط است.» و در واکنش به تعجب مجری برنامه که این روش را زیر سوال برد، گفت: «آیا شما راه‌حل دیگری دارید؟»  
با نزدیک شدن به موعد دیوان بین‌المللی دادگستری، مقامات رژیم صهیونیستی تقلا کردند تا وجهه ملایم‌تری از خود به نمایش بگذارند.  
سه‌شنبه گذشته ارتش رژیم صهیونیستی در پیامی ویدیویی به زبان انگلیسی نوشت که «جنگ ما با حماس است، نه مردم غزه.» شبکه ۱۲ تلویزیون رژیم صهیونیستی هم گزارش داد که نتانیاهو به وزرایش گفته تا در موقع صحبت از جنگ جانب احتیاط را در نظر بگیرند. طبق گزارش‌ها، نتانیاهو که خودش لفاظی خشونت‌باری دارد، گفته بود «سنجیده سخن بگویید.»
دکتر راز سگال، استاد دانشگاه استاکتون در نیوجرسی، گفت: «این ایده که کابینه یهودی می‌تواند مرتکب جنایات جنگی شود، چه رسد به نسل‌کشی، از همان ابتدا به یک ایده غیر قابل تصور تبدیل شد. مصونیت از مجازات اسراییل، در سیستم گنجانده شده است.»
ماکس دو پلسیس، وکیل مدافع آفریقای جنوبی پنجشنبه در دادگاه لاهه استدلال کرد که ظلم چندین دهه‌ای رژیم صهیونیستی به حقوق فلسطینیان باید به‌عنوان زمینه مهم خشونت در غزه در نظر گرفته شود، که به گفته او «به غلط به‌عنوان یک مناقشه ساده بین دو طرف مطرح شده است.»
او خاطرنشان کرد: «اسرائیل یک قدرت اشغالگر است که بیش از نیم قرن است که مردم فلسطین را در معرض نقض ظالمانه و طولانی‌مدت حق تعیین سرنوشت خودشان قرار داده است. و این تخلفات در دنیایی اتفاق می‌افتد که اسرائیل سال‌ها خود را فراتر از قانون می‌دانست.»
مگان استک که برای لس‌آنجلس‌تایمز هم مطلب می‌نویسد، گفت: کلمه «نسل‌کشی» در تصورات ما زنگ هشدار بلندی است. ما به روآندا، بوسنی، ارامنه، بومیان آمریکایی و البته هولوکاست فکر می‌کنیم. من شنیده‌ام که بسیاری از مردم با این پیشنهاد که غزه ممکن است نسل‌کشی را تجربه کند، مخالفت می‌کنند.
او می‌نویسد: «با این حال، طبق کنوانسیون نسل‌کشی، این اصطلاح قصد از بین بردن یک گروه معین از مردم و برداشتن گام‌هایی برای رسیدن به آن هدف را توصیف می‌کند. هیچ آستانه مرگ یا نسبتی از مرگ وجود ندارد که باید به آن رسید. ممکن است تعداد نسبتا کمی از مردم کشته شوند، اما همچنان مرتکب یک عمل نسل‌کشی شوند. ما باید متواضع به این مسئله بپردازیم، زیرا ما آمریکایی‌ها و غربی‌ها، بارها نشان داده‌ایم که در به رسمیت شناختن نسل‌کشی تنها در نگاه به گذشته خوب هستیم. تقریبا هر فاجعه‌ای که اکنون به‌عنوان نسل‌کشی می‌شناسیم، از جمله هولوکاست، ابتدا با شک و تردید و سرزنش‌های زبانی مواجه شد تا اینکه سرانجام – و خیلی دیر – اعلامیه‌ای صادر شد. نسل‌کشی روآندا که اغلب درست پس از هولوکاست در سالنامه‌های کثیف نسل‌کشی نامش ذکر می‌شود، تنها پس از آن به رسمیت شناخته شد که اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها هفته‌های گرانبها را با بی‌اعتنایی و تعلل و مداخله محتاط  تلف کردند، در حالی که مقامات آمریکایی از گفتن کلمه «نسل‌کشی» در ملاعام امتناع کردند. انکار نسل‌کشی بوسنی تا به امروز هم ادامه دارد.»
مگان استک در نیویورک‌تایمز می‌نویسد: «وقتی سند جمع‌آوری شده توسط آفریقای جنوبی را خواندم، پریشان حال شدم. چطور ممکن است این اتفاق بیفتد؟ چطور اجازه داده شد، این اتفاق بیفتد؟ شنیدن جزئیات دلخراش از غزه همچنان ادامه دارد. درهم شکستن نظام پزشکی، کشتار امدادگران، کشتار خبرنگاران، جنگ با کتابخانه‌ها، عبادتگاه‌ها و فرهنگ. نابودی خانواده‌ها و نیازها و امکان اقتصادی. هیچ کجای غزه امن نیست، این خط در شکایت آفریقای جنوبی بارها تکرار می‌شود. بیشتر مردم از گرسنگی می‌میرند. سازمان ملل تخمین زده است که حدود ۷۰ درصد کشته‌ها زن و کودک هستند و هر ساعت دو مادر کشته می‌شوند.»
روز پنج‌شنبه یک فعال آفریقای جنوبی به امتناع رژیم صهیونیستی از تامین سوخت و آب برای غزه اشاره کرد. او گفت: «این هیچ ابهامی باقی نمی‌گذارد؛ این به معنای ایجاد شرایطی برای مرگ مردم فلسطین در غزه است. مرگ تدریجی به دلیل گرسنگی و کم‌آبی یا مرگ سریع به دلیل شلیک بمب‌ها یا حملات تک‌تیراندازها. به هر حال، مردن است.»
تخریب نانوایی‌ها، لوله‌های آب، فاضلاب و شبکه‌های برق. برافراشتن پرچم‌های رژیم صهیونیستی بر فراز ویرانه‌ها. درخواست کابینه رژیم صهیونیستی برای بازگرداندن شهرک‌نشینان صهیونیست به غزه. مگان استک با بیان اینکه چنین اقداماتی از سوی رژیم صهیونیستی جای تعجب ندارد، گفت: «این وقایع همین حالا هم در جریان هستند و ما فقط نظاره‌گر هستیم.»
انتهای پیام