ما اینجاییم تا دردهای کودکان مبتلا به سرطان را تسکین دهیم

به گزارش خبرگزاری مهر، بلبل آندریوس سوپروایزر بالینی محک ماجرای حضورش در کنار قهرمانان کوچک مبارزه با سرطان را از بیمارستان علی اصغر تهران شروع کرده است، زمانی که پرستاری جوان بود. سال ۱۳۵۷، همزمان با تحصیل در رشته پرستاری در بیمارستان علی اصغر تهران مشغول به کار شدم. از همان روزها به حرفه‌ام عشق می‌ورزیدم و در مسیر فعالیتم با پروفسور پروانه وثوق هم مسیر شدم.

داستان زندگی بلبل آندرویس در نقطه‌ای تغییر کرد که همسرش را از دست داد. از همان زمان رسالت جدیدی را برای خودش تعریف کرد: ۱۶ سال پیش، پس از فوت همسرم به محک آمدم. در اینجا با دنیایی از مهر و محبت رو به رو شدم. زیر این سقف عشق و علاقه به کودکان مبتلا به سرطان موج می‌زد. محک را انتخاب کردم تا بتوانم با کمک به قهرمانان کوچک و خانواده‌هایشان حال بهتری داشته باشم. من در محک عشق را به وضوح دیدم. در روزهای اول باورم نمی‌شد همه این انسان‌های نیک‌اندیش در کنار یکدیگر، آستین بالا بزنند و به جامعه خدمت کنند. این همبستگی را هرگز از یاد نخواهم برد.

وی در ادامه با اشاره به تفاوت‌های پرستاری از کودکان و بزرگسالان می‌گوید: در تمام این سال‌ها فهمیدم، پرستاری از کودکان مبتلا به سرطان با پرستاری از بیماران بزرگسال بسیار متفاوت است. اینجا پرستاران باید سرشار از عشق باشند و حس اعتماد را در بیماران و همراهان‌شان به خوبی ایجاد کنند. گاهی یک پرستار باید کودکی را در آغوش بگیرد، نوازشش کند و آنقدر با او صمیمانه رفتار کند تا کودک در روند درمان خسته و ناامید نشود. در یک جمله، صبوری در شغل پرستاری از کودکان بیمار حرف اول را می‌زند.

آندریوس همچنین نحوه برخورد پرستاران زیر سقف محک با والدین پریشانی که متوجه ابتلای فرزندشان به یک بیماری سخت شدند را توضیح می‌دهد: ما در محک با والدین با صبر، حوصله و مانند یک دوست رفتار می‌کنیم. با آنها همدل و همراه می‌شویم و درک متقابلی نسبت به شرایطی که در آن قرار گرفتند، داریم. گاهی آنها خشم ناشی از هیجان منفی که به زندگی‌شان وارد شده را بروز می‌دهند که باید نادیده گرفت. ما اینجاییم تا دردهای کودکان و خانواده‌هایشان را تسکین دهیم.

سوپروایزر بالینی محک در پایان با بیان خصوصیت‌هایی که پرستاران بخش خون و آنکولوژی اطفال باید داشته باشند افزود: پرستاران فعال در بخش خون و آنکولوژی کودکان باید صبور، کاردان و دانا به علم پرستاری باشند. آنها باید بتوانند با صبر و حوصله و در هر شرایطی تنها به درمان کودکان بیاندیشند. من فکر می‌کنم پرستاری یعنی عشق، صبوری و علم آغشته به کاردانی. باشد که بتوانیم خدمت‌گذار کودکان مبتلا به سرطان باشیم. به امید روزی که دیگر هیچ کودکی رنج ابتلاء به بیماری را تحمل نکند.