از استعفای اجباری رییس تا تداوم بی‌خانمانی دوچرخه‌سواری

به گزارش ایسنا، فدراسیون دوچرخه سواری در سال گذشته درگیر حواشی و اتفاقات زیادی بود که آن را تبدیل به یک فدراسیون بلاتکلیف کرد. این فدراسیون نه رییس دارد و نه ساختمانی برای اسکان. همچنین اساسنامه آن مورد تایید اتحادیه جهانی نیز قرار نگرفته و بلاتکلیف ترین فدراسیون ایران است. اکنون به بررسی اتفاقاتی می‌پردازیم که باعث شده فدراسیون دوچرخه سواری در چنین شرایطی قرار بگیرد.

*انتخاباتی که مورد تایید اتحادیه جهانی قرار نگرفت

انتخابات فدراسیون دوچرخه سواری پنجم خرداد برگزار شد و محمود رشیدی ریاست فدراسیون را عهده دار شد. پس از گذشت چند روز از انتخابات، کم کم زمزمه هایی شنیده شد مبنی براینکه اتحادیه جهانی انتخابات ایران را به رسمیت نمی‌شناسد و حتی با ارسال نامه‌ای به کمیته ملی المپیک خواستار پاسخگویی به سوالات شد. اتحادیه جهانی نسبت به دو موضوع یکی اینکه چرا وزارت ورزش نماینده ورزشکاران، مربیان و داوران را برای حضور در مجمع انتخاب کرده و اینکه چرا نماینده وزارت ورزش رای داده است، سوال کرد. ارسال عکس هایی از مجمع دوچرخه سواری به اتحادیه جهانی دردسرساز شد و حتی توضیحات کمیته ملی المپیک هم به سوالات اتحادیه جهانی موثر نبود و این فدراسیون تا نزدیک تعلیق پیش رفت. تنها یک روز به تصمیم اتحادیه جهانی برای تعلیق ایران، محمود رشیدی از سمت خود کناره گیری کرد و نایب رئیس فدراسیون به عنوان سرپرست انتخاب شد. پس از این اتفاق، تعلیق فدراسیون دوچرخه سواری منتفی شد.

*گره کور اساسنامه که مانع از برگزاری انتخابات می‌شود

 فدراسیون دوچرخه سواری از مهر سال جاری با سرپرست اداره می شود. اساسنامه مهمترین مانع برای برگزاری انتخابات است.  نکته‌ای که وجود داشته این بود که اساسنامه‌ای که توسط اتحادیه جهانی مورد تصویب قرار داده متفاوت از اساسنامه هایی بوده که در ایران وجود داشته است از این رو فدراسیون اساسنامه مشترک بین فدراسیون ها را برای اتحادیه جهانی ارسال کرد تا پس از تصویب آن بر اساس اساسنامه جدید، پروسه انتخابات را آغاز کند. 

مدتی است که این اساسنامه در حال رفت و برگشت است و هنوز مصوبه اتحادیه جهانی را ندارد اما مهمترین مانع در بحث تصویب اساسنامه ،حضور نماینده وزارت ورزش در انتخابات است. اتحادیه جهانی به شدت روی این مسئله حساس است و حتی انتخابات قبلی فدراسیون را هم به همین دلیل نپذیرفت.  در اساسنامه آمده است که نماینده وزارت ورزش و جوانان حق رای دارد که این دقیقا مخالف با بندی است که اتحادیه جهانی به کشورها ابلاغ کرده و خواستار این شده که دولت به هیچ عنوان در انتخابات فدراسیون ها نقش نداشته باشد. 

همچنین اتحادیه جهانی اعلام کرده افرادی که می‌خواهند کاندیدای دوچرخه‌سواری شوند حداقل باید سه سال سابقه فعالیت در این رشته را داشته باشند که این مسئله در صورت تصویب نهایی می‌تواند مانع ورود خیلی از افراد بیرون از خانواده دوچرخه‌سواری به این فدراسیون شود.

* فدراسیون بی جا و مکان با خروارها بدهی

  یکی از دیگر از معضلات فدراسیون دوچرخه سواری نداشتن ساختمان است. خسرو قمری رییس پیشین فدراسیون، دو واحد آپارتمان فدراسیون را در مرکز تهران فروخت تا فدراسیون را در مجموعه آزادی صاحب یک ساختمان بزرگ و لوکس کند اما تنها چیزی که در حال حاضر وجود دارد این است که دو واحد ساختمان فدراسیون از دست رفت، پول آن بر باد رفت و تنها یک ساختمان نیمه کاره و  بدهی میلیاردی به پیمانکار باقیمانده است. از طرفی زمین آن هم استیجاری است و فدراسیون موظف است که به شرکت توسعه و تجهیز اجاره هم پرداخت کند.این فدراسیون از شرکت توسعه و تجهیز گرفته تا به بیمه و پیمانکار بدهکار است و اکنون هم  این رشته حتی مکانی برای اسکان ندارد و بخش اداری آن مجبور است در کمپ تیم های ملی ادامه فعالیت دهد.

*همچنان ناکام در بازی های المپیک

یکی از مهم‌ترین رویدادهایی که فدراسیون دوچرخه سواری پشت سر گذاشت، بازی های المپیک توکیو بود که متاسفانه ایران در این رویداد همانند دو المپیک ریو و لندن موفق به کسب نتیجه نشد و نماینده ایران خط پایان را ندید. دوچرخه سواری ایران به این دلیل که حضور کمرنگی در سال‌های اخیر در مسابقات بین المللی داشت، توانست تنها صاحب یک سهمیه شود که همان یک نماینده هم نتیجه نگرفت.

سعید صفرزاده در استقامت جاده  المپیک توکیو به خط پایان نرسید و مسابقه را ناتمام باقی گذاشت. او در تایم تریل انفرادی هم سی و پنجم شد. می توان گفت دوچرخه سواری یکی از رشته‌هایی بود که عملکرد ضعیفی از خود در المپیک توکیو به جا گذاشت.

*مهم ترین رویدادهای پیش رو

فدراسیون دوچرخه سواری بازی‌های کشورهای اسلامی و آسیایی را در پیش دارد.  از آنجا که در دوره قبل بازیهای آسیایی دوچرخه‌سواری نتوانست به وعده هایی که داده بود عمل کند بنابراین اعتماد مسئولان را از دست داده است. از این رو تعداد حضور رکابزنان در بازی های آسیایی بستگی به نتایجی دارد که در مسابقات قهرمانی پیست و جاده آسیا می گیرند. اگر رکابزنان ایران بتوانند، نتایج قابل قبولی بگیرند و یا نزدیک به مدال باشند، فدراسیون می تواند امیدوار باشد که مسئولان تعداد نفرات بیشتری را از این رشته اعزام کنند در غیر این صورت شاید تعداد رکابزنانی که از ایران به بازی های آسیایی اعزام می شوند به اندازه تعداد انگشتان یک دست برسد.

*مهمترین اتفاق پیش رو

بیشترین انتظاری که  در سال ۱۴۰۱ وجود دارد این است که این  فدراسیون تعیین تکلیف شود. در واقع با تصویب اساسنامه و برطرف کردن گره‌های موجود پروسه ثبت نام از کاندیداها آغاز شود تا بالاخره دوچرخه سواری رییس دار شود و اوضاع و احوال آن تاحدودی سر و سامان بگیرد و مهمتر از همه باید تکلیف ساختمان نیمه کاره ای که روی دست فدراسیون مانده، مشخص شود.

انتهای پیام